Jan Edward Stefan Iszkowski

Jan Edward Stefan urodził się 17 grudnia 1922 we Lwowie. Ojciec Stefan był dr praw, urzędnikiem i zarządcą gospodarstwa leśnego. Matka Jadwiga z domu Kopecka była malarką, przy mężu. Miał starszego o 12 lat przyrodniego brata Witolda i przyrodnią siostrę Jadwigę (Inię) i starszą siotrę Stefanię.  

Zwykle zamknięty w sobie o cechach filozoficznych. Miał duże ambicje, których nie było mu dane zaspokoić do końca. 

Wojnę przeżył we Lwowie. Dzięki działaniom siostry Stefy został uratowany z ukraińskiego więzienia. Repatrował się w 1945 do Krakowa. Był w AK oraz pod koniec wojny w okresie 08.1944-11.1944 był tłumaczem w 60-tej dywizji Armii Czerwonej Frontu Ukraińskiego.

W marcu 1948 żeni się z Barbarą z domu Prus-Niewiadomską. Mają syna Wacława i córkę Annę. 

W 1951 został z rodziną służbowo przeniesiony do Warszawy. 

Przez wiele lat poszukiwał wiadomości o losach jego starszego brata wywiezionego w 1945 na Sybir.

Zmarł na udar w Warszawie w wieku 79 lat. Pochowany na Cmentarzu Południowym w Antoniowie (Kw XIV).

Początkowo uczył się w domu. W latach 1935-1938 ucęszczał do Prywatnego Gimnazjum O.O.Jezuitów a Bąkowicach pod Chyrowem. Tam też rozpoczął naukę w pierwszej klasie Liceum., które kończył już we Lwowie czasie okupacji sowieckiej, gdzie 20.03.1940 uzyskał maturę ukraińską. W 1943 zdał egzamin dojrzałości przed tajną polską Komisją Egzaminacyjną, zweryfikowanym przez Państwową Komisję Weryfikacyjną 20.10.1945 w Krakowie.

W latach 1940/41 studiował we Lwowie medycynę, a  w latach 1943/44 w tajnym nauczaniu Akademię Handlu Zagranicznego. W latach 1945-1947 studiował w Akademii Handlowej w Krakowie, którą ukończył w grudniu 1947 z tytułem magistra nauk ekonomicznych.

W lutym 1972 uzyskał w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie tytuł dr nauk ekonomicznych.

Mówił bardzo dobrze po rosyjsku i niemiecku, znał też francuski, angielski i ukraiński.

W latach 1942-1944 jako laborant i kontroler produkcji szczepionki przeciwtyfusowej pracował w ówczesnej lwowskiej filli Instytutu Behringa.

Od marca 1948 pracował w Centrali Handlowej Przemysłu Chemicznego w Gliwicach, a następnie w latach 1949-1950 w Centralnym Zarządzie Przemysłu Chemicznego, przekształconym w Ministerstwo Przemysłu Chemicznego przeniesione w 1951 do Warszawy. W Ministerstwie był naczelnikiem w Departamencie Planowania.

W 1956 został przeniesiony do Głównego Urzędu Statystycznego (GUS) na stanowisko wicedyrektora Departamentu Statystyki Przemysłu. Od 1965 był wicedyrektorem Departamentu Koordynacji, a od 1968 Dyrektorem Centralnego Ośrodka ds Jednolitego Systemu Ewidencji i Statystyki Gospodarczej.

W latach 1972-1974  był jako zastępcą, a w latach 09.1974-1988 Dyrektorem OBR SPIS przy GUS w Warszawie.

W latach 1957-1970 wykładał przedmiot statystyki przemysłowej na Wydziale Mechniczno-Technologicznym Politechniki Warszawskiej.

W latach 1957-1972 był członkiem Redakcji "Wiadomości Statystycznych". 

Z dniem 30 kwietnia 1988 przeszedł na emeryturę.

Był Członkiem Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego.

Zasłużył się, za:

• wiodący udział w przygotowaniu Systematycznego Wykazu Wyrobów oraz Kodu Towarowo-Materiałowego.
• przygotowanie zasad systemu klasyfikacji i identyfikacji jednostek gospdoarki narodowej REGON.
• stworzenie założenia rządowego Systemu Państwowej Informacji Statystycznej (SPIS).
• aktywne uczestnictwo w pracach RWPG uczestnicząc w posiedzeniach zespołów w Moskwie, Berlinie, Pradze, Budapeszcie i Sofii (ale ze względu na stały nadzór ze strony UB z powodu pochodzenia oraz rodziny za granicą nie mógł wyjeżdżać do krajówch zachodnich). 

Jest współautorem ksiązki „Rozwój gospodarczy ziem zachodnich i północnych Polski” (wydanej w 4 językach i dostępnej w Bibliotece Kongresu w Waszyngtonie).

Jest autorem kilkudziesięciu publikacji na tematy statystyczne związane z kierunkami prowadzonych prac. 

Za zasługi otrzymał odznaczenia:

• Medal 10-lecia Polski Ludowej (17.01.1955)
• Złoty Krzyż Zasługi (30.12.1967)
• Krzyż Kawalerskim Polonia Restituta (Order Odrodzenia Polski) (???????)